Aπαντηση στο"Η επανασταση ως μοδα"

Ν.Δήμου,Η επανάσταση ως μόδα,Lifo

Κ. Δήμου,

Ονομάζομαι Νταϊάνα, "σχεδιάζω κοσμήματα, βάφω τα νύχια μου μαύρα και μένω στα Εξάρχεια". Πριν μερικές μέρες φωτογραφήθηκα για τη στήλη της Lifo "Naked City" και δήλωσα πως στην Αθήνα μου αρέσουν όσα όμορφα καίγονται. Μια εβδομάδα μετά τη δημοσίευση της φωτογράφισης διάβασα το ψυχογράφημα που μου κάνατε στη στήλη σας στο ίδιο έντυπο. Προσπαθώ λοιπόν κι εγώ να καταλάβω πώς μέσα από μια φωτογραφία και οκτώ λέξεις μπορέσατε να βγάλετε συμπεράσματα για το ποια είμαι και τι πρεσβεύω, να κάνετε υπαινιγμούς για το πού ήμουν το βράδυ που καίγονταν τα νεοκλασικά στο κέντρο της πόλης, να αποφασίσετε για το αν έχω τη δυνατότητα να χρησιμοποιώ εκφράσεις με τρόπο σαρκαστικά τραγικό. Προβήκατε σε ατυχείς χαρακτηρισμούς, υποστηρίζοντας αυθαίρετα ότι δε μου αρέσουν τα νεοκλασικά, ότι πιθανώς συμμετείχα στην παρεμπόδιση του έργου των πυροσβεστών, ότι ενδεχομένως είμαι πυρομανής. 

Δε θα ήθελα να απολογηθώ ούτε για τις πράξεις μου ούτε για τα λεγόμενά μου (τα οποία σας διαβεβαιώ ουδεμία σχέση έχουν με πρακτικές ή αξίες προβοκατόρων πυρομανών). Καλώ όμως εσάς να ανακαλέσετε την άστοχη και αδικαιολόγητη στοχοποίησή μου ως εκφραστή ή υποστηρικτή ενεργειών που ουδέποτε υποστήριξα. 

Με εκτίμηση,

Νταϊάνα 

Υ. Γ.: Οφείλω ως αναγνώστρια να αναγνωρίσω τη σπουδαιότητα του ζητήματος που επιχειρείτε να θίξετε. Δε νιώθω όμως ότι το θίγετε πραγματικά, καθώς η ουσία του άρθρου σας περιορίζεται στον τίτλο και στις τελευταίες του γραμμές. Από την άλλη, αδυνατώ να κατανοήσω το συνειρμό σας και το πώς από μια δήλωση, η οποία μπορεί να έχει πολλές αναγνώσεις, καταλήγετε να μιλάτε για αυτό το σπουδαίο, επαναλαμβάνω, ζήτημα.